W niedzielę mieliśmy pojechać do zoo. Jednak pogoda była zbyt piękna, a dni wakacji zbyt ostatnie, żeby szybko i bezboleśnie kupić bilet. Kolejka była ogromna, więc przełożyliśmy wyprawę na środę. A ta środa to był bardzo długi dzień…

Najpierw wcześnie z rana pojechałem z Mamą do OWI na zajęcia z psychologiem. Jechaliśmy tramwajem, żeby Tata miał samochód i żeby zdążył trochę popracować zanim będzie musiał do mnie przyjechać, i zmienić Mamę. Zmieniają się za drzwiami od sali rehabilitacyjnej, gdzie ćwiczę z p. Danusią. Tata zostaje i czeka na mnie, a Mama zabiera samochód i jedzie do pracy. Po raz ostatni. Po prawie 10 latach, składa wypowiedzenie, aby przejść na opiekę nade mną, żeby jeździć ze mną na wszystkie zajęcia i pomóc mi się prawidłowo rozwijać. Nie był to łatwy wybór, ale niestety lepszego nie było. Tak, czy siak Mama jest teraz moja i tylko moja (no i jeszcze Antosia), i osobiście bardzo się z tego cieszę. Chciałbym żeby Mama też.
Przyjeżdżam z Tatą do Mamy i zabieramy ją na kawę, aby odstraszyć wszystkie smutki i niepokoje związane z wielką zmianą, a potem pędzimy do Otomina po Antosia.

Całą Rodzinką jedziemy do zoo. Mama, Tata, Antoś i ja.

Obiad zjadłem po 15:00, potem z 3 łyżeczki owocków i na nic więcej nie miałem ochoty. Strasznie dokuczała mi rosnąca czwórka i choć w zoo było fajnie, dużo płakałem i jeść nie chciałem. Wymęczony zasnąłem ok. 18:00, w sumie na głodniaka. Dojechaliśmy do domu, a ja spałem nadal, więc Tata przełożył mnie do łóżeczka. Mały, wielki głód zbudził mnie o 2:00, ale zamiast kolacji dostałem wodę. Wypiłem cały kubek naraz i wciąż było mi mało! Do 4 budziłem się kilka razy, a razem ze mną Rodzice. W końcu Mama zrobiła mi mleko. Po raz pierwszy odkąd nie jestem karmiony Mamy mlekiem, czyli od jakiś pięciu miesięcy dostałem jedzenie w nocy. Wypiłem pół kubeczka i z pełnym brzuszkiem spałem prawie do 8:00.

A dziś już piątek…

…najpierw spacer i zakupy, a potem odwiedziny Mateuszka. 100 lat się nie widzieliśmy! A to niespodzianka 🙂

No i dziś przy świadkach – Mamie, Tacie, Cioci Magdzie i Mateuszku – wstaję na nóżki i robię samodzielnie 1,5 kroczku (a może nawet dwa)! Oczywiście nie mam nagrania, ale to nieważne. Ważne, że było! Zupełnie znienacka, niespodziewanie, z zaskoczenia. Tak się jakoś zapomniałem 🙂