Weekend cały już zleciał, a ja nic. To wszystko przez te imprezy. Najpierw baluję, potem odsypiam i nie mam czasu pisać. Ale teraz już nadrabiam! W sobotę byłem na urodzinach mojego kumpla aDaśka. Adasiek jest już całkiem duży, bo w sobotę skończył trzy latka i właśnie z tej okazji wybrałem się do niego w odwiedziny. A razem ze mną dziki tłum, czyli nasza wesoła paczka zespołowych Przyjaciół. Zabrakło niestety Szymka, Jaśka i Aguty, bo to sezon wyjątkowo chorobowy i ciągle ktoś jest chory (mój Antoś to od początku ferii chorował już z 3 tygodnie, a ja 2). Na szczęście nasza grupa jest na tyle duża, że nawet jak połowa się rozchoruje, to i tak tworzymy tłok, więc Adaś doczekał się swoich gości.

A tak się bawi era komputera…

Ale żeby nie było, że wśród nas sami klikacze, nałogi, „fejsiarze”, to jest też jeden romantyk 😉

I to by było na tyle. Mimo, że małe z nas szkraby, to balowaliśmy do nocy. Ale to normalne, bo przecież urodziny są tylko raz w roku, a trzecie to tylko jeden raz w życiu. Jest co świętować! Dziękujemy aDaśku za wspaniałe przyjęcie! Jeszcze raz, wszystkiego przepięknego!

I dla mojego kupla ze stolicy – Kosmitka, który też miał urodziny w sobotę, również 100 lat, 100 lat i podróży w kosmos!

I dla Amelki, która miała urodziny w niedzielę… 100 lat, 100 lat, wszystkiego, co najlepsze! Buziaki i uściski :*

Aj! A zanim byłem u Adasia, odwiedziłem moją Babcię i jak przystało na wiosenną zimę bawiłem się z Antosiem w piaskownicy! Ktoś mnie przebije? Czy ktoś z Was bawił się już w tym roku w piasku (w Polsce, na dworze)?

Ja i mój super Brat

A skoro jestem już u Babci, to koniecznie muszę przywitać się Glutem – kotem Antosia.

A dzisiaj zaczął się już nowy tydzień…

…i jak w każdy poniedziałek odwożę Antosia do przedszkola i ruszam po Mateuszka. Okazuje się jednak, że Mati jest chory, więc czeka mnie długa, samotna podróż. Szkoda. Zawsze to raźniej jechać we dwóch.Zanim zacznę o tym, co w Skarszewach, to o czymś Wam jeszcze powiem. Nie wiem, czy to takie ważne, ale Tato był pod wrażeniem, więc Wam się pochwalę. Od dwóch  dni sam zmazuję tablicę magnetyczną. Jak już ją całą zabazgram i nie mam miejsca na rysowanie to wiem, że na dole jest taki dzyndzelek, który trzeba przesunąć na drugą stronę, żeby tablica znów była pusta. Wiem i wykorzystuję tę wiedzę w praktyce. A jak już się chwalę, to Wam jeszcze powiem, że jak w niedzielę segregowałem z Mamą kolory, to bardziej rozrzucałem niż segregowałem, a jak Mama przestała mnie namawiać, to sam zacząłem rozdzielać i odkładać na prawą stronę żółte (oddzieliłem ich chyba z pięć), a na lewą stronę niebieskie (oddzieliłem jeden). Potem oczywiście zacząłem już wszystko mieszać, ale początek był dobry 🙂

Dzisiejsze Skarszewy zaczynam od muzyki z Mateuszem. Jak zawsze jest fajnie, a jak nie zawsze jest ciepło i przytulnie. Od niedawna mamy zajęcia w sali od rehabilitacji, która jest o niebo lepsza od wielkiej i zimnej świetlicy.

No tak. Muzyka się skończyła, więc czas na kolory. Kiedy jestem z Mamą to strasznie się rozpraszam. Wstaję, siadam, chodzę, uciekam. Mama patrzy jak mi idzie, a mi nie idzie najlepiej.

Mama wychodzi, a ja od razu pięknie segreguję obrazki. Nie było ich dużo, bo w sumie cztery, ale wszystkie włożyłem do odpowiednich pudełek. Gorzej było z przedmiotami (które są o wiele łatwiejsze), ale to dlatego, że trochę już się zmęczyłem.

U p. Sylwii ćwiczę sprawność swoich rączek brudząc lustro pianką do golenia i poszukując skarbów w ryżu. Próbuję też napełniać ryżem kubeczek, chociaż powiem Wam szczerze, że wysypywanie go na podłogę jest o wiele fajniejsze 🙂

Na rehabilitację idę sam! Ale nie dlatego, że wtedy lepiej pracuje, a dlatego że Mama musi trochę odpocząć i pogadać z kumpelkami. No i dobrze, ja też chętnie odpocznę czasem od Mamy 🙂