„celowaniu (…) do celu” nieźle żem to wymyślił 😉

Znów dużo się dzieje. Błąd. Cały czas dużo się dzieje i teraz też. W związku z tym mam mały poślizg w pisaniu i odpowiadaniu na Wasze komentarze, i wiadomości, ale mam nadzieję, że do niedzieli ze wszystkim się wyrobię.

Jest środa, więc jadę do Skarszew. Rano zawozimy Antka i zupełnie naokoło jedziemy do celu. Tym razem przez Pruszcz Gdański i Trąbki Małe. Poznajemy świat! Tzn. Mama poznaje, bo ja w trasie zawsze śpię. Mimo, że spałem, dojeżdżam zmęczony i przez większość zajęć ziewam jak rasowy hipopotam. Zaczynam od najtrudniejszego, czyli od rehabilitacji. Cały czas ćwiczymy chodzenie bokiem, przenoszenie ciężaru z jednej nóżki na drugą, koordynację ruchową i równowagę. Mówię Wam, trudne to na maksa!

Zacznę nie na temat, czyli od tego, że jak Forest zjadł mojego ulubionego gryzaka patykowego, to Mama zaraz kupiła mi nowy. Taki sam jak tamten, plus drugi zestaw, podobny. No i ten drugi zestaw spodobał mi się na maksa i ciągle go obgryzałem, odsysałem i pukałem o wszystko co stanęło na mojej drodze. Gryzaka widać na trzeciej fotce i to jest niestety ostatnie nasze wspólne zdjęcie. Z przykrością stwierdzam, że go nie upilnowałem i wypadł mi gdzieś z wózka, i teraz gdzieś sam, samiutki i na pewno smutny leży, płacze i czeka aż go odnajdę. Obawiam się jednak, że nie dam rady, bo zaraz jak się zorientowaliśmy, że zniknął poszliśmy go szukać i nic.

A teraz o ćwiczeniach. Te trzy ostatnie zdjęcia, gdzie jestem z p. Anią na huśtawce to niezły myk. Ćwiczenie jest trudne, ale pani Ania „zagaduje” mnie klamerkami. Buja trochę huśtawką i kiwa na boki deską, na której stoję, tak że przenoszę ciężar z jednej nóżki na drugą. I choć to trudne zadanie, ja jestem zajęty odpinaniem klamerek, więc nic, a nic się nie męczę 🙂

Po przerwie maszeruję do p. Michała. A dziś sukces za sukcesem i ogromna radość. Po pierwsze coraz lepiej idzie mi budowanie wież z klocków – sam jeszcze nie potrafię, ale z małą pomocą zamieniam się w prawdziwego Gustave’a Eiffel’a. Po drugie udało mi się raz nakręcić bączka, że zawirował (co prawda tylko sekundę, ale jak to się mówi, zawsze coś), naśladuję p. Michała i kiedy on chowa się za sprężyną, to ja też, kiedy on kładzie ją sobie na głowę, to ja też, kiedy on nią macha, to i ja…

…no i celuję klockiem do dziurki. Zadanie wydaje się dość łatwe, bo kształt klocka jest okrągły, a dziurka na samej górze. Jednak po kilku próbach, zaczynam się zastanawiać, czy nie przeceniłem swoich możliwości…

Zajęcia trzecie mam z p. Kasią:

Bardziej niż szukanie i odnajdywanie interesuje mnie wiaderko

No i wsio! Mogę jechać do domu, albo do kina. Jednak Ciocia Anetka i Ciocia Magda z niego rezygnują, więc i nam się odechciewa. Zamiast filmu, wybieramy trawiasty balkon u Mateuszka 🙂

Wracamy do domu, zgarniamy Tatę, pędzimy po Antka i ruszamy na ostatni wspólny spacer z moim patykowym gryzakiem…

Po dniu pełnym wrażeń, padam jak muszka. Drugiego gryzaka z zestawu już tak łatwo nie zgubię.