No to w drogę! Z rana jak śmietana pędzimy do Antkowego przedszkola, a potem do Skarszew.Tak jak wczoraj, zaczynamy muzyką. Dzisiaj grają ze mną: Agatka, Amelka, Maja, Lenka, Mateuszek i Michaś.

Zdradzę Wam sekret. Dzisiaj po raz pierwszy tańczę z dziewczyną. Stoimy (Mama mnie podtrzymuje żebym nie upadł z wrażenia), trzymamy się za ręce, no i naprawdę tańczymy, kołysząc się w przód i w tył. Serio. Majka i ja. Bomba!

Wychodzimy od p. Mateusza całą ekipą i rozkładamy się w zakazanym miejscu – na korytarzu. Ale dzisiaj są tu pustki, więc nawet jak będziemy gadać, to i tak nikt nie usłyszy, nikomu nie będziemy przeszkadzać. Po krótkiej przerwie idę na zajęcia z logopedą – p. Magdą.

Dzisiaj ćwiczymy wymawianie głoski „u” przy użyciu bączka. Nie udaje mi się ani razu powtórzyć, za to samodzielnie próbuję go nakręcić. Idzie mi całkiem dobrze, tylko jeszcze nie potrafię go puścić w odpowiednim momencie. Jednak najbardziej ze wszystkiego podoba mi się karmienie kaczuszki bananem. Niezły ubaw!

Kolejne zajęcia mam z psychologiem – p. Kasią nr 2. Dzisiaj p. Kasia przygotowała dla mnie ryż. Bardzo lubię zabawy w kaszy, ryżu, grochu, fasoli, więc trafiła w moje gusta. Co prawda nie mogę rozsypać go po całej podłodze, ale zawsze coś. Pani zakopuje w ryżu kredkę, a ja jej szukam. Udało się, znalazłem, jest. I znów, i znów, i znów. Skoro już znalazłem tyle razy, to może bym coś narysował? Niech będzie! Kropki, kropki, kropki i kreska.

Mam też zadanie takie, żeby wskazać, który z trzech przedmiotów nie pasuje. Np. mam dwie piłki i auto, a pani pyta co nie pasuje. Najczęściej podnoszę to, co pasuje, czyli dwie piłki, dwa klocki… bo tak uczyłem się do tej pory. Grunt, że wiem o co chodzi. Wiem, co pasuje, a co nie, mimo, że pytanie „co nie pasuje?” jest dla mnie nowością.  Powoli zaczynam być zmęczony. Wstałem dość późno, bo ok 7:30, ale przez to nie zasnąłem w drodze do Skarszew i teraz naprawdę jestem bardzo zmęczony… i bardzo głodny.

Jednak zanim jedzenie i spanie, idę na ostatnie zajęcia. Pani logopeda – Emilka zrobi mi masaż buzi. Podczas masażu zewnętrznego nie jestem już taki spokojny jak kiedyś. Wszystko mnie rozprasza i strasznie się wiercę. Sam masaż mi nie przeszkadza, a nawet jest przyjemny, ale to siedzenie w jednym miejscu, zaczyna mnie drażnić. Zwłaszcza, że całe zajęcia z psychologiem i pół zajęć z logopedą spędziłem w kucu, czyli w sumie jakieś 50 minut. A teraz jeszcze tu. No nic, dam radę. Ząbki rosną, dokuczają, więc masaż wewnętrzny bardzo mi odpowiada i mimo że muszę siedzieć w foteliku, przestaję się kręcić i uciekać.

Na szczęście w foteliku spędzam tylko część zajęć, druga połowa przeznaczona jest na… poznawanie dźwięków, a to mogę robić na kocu. Uczę się samogłoski „u” wydawanej przez bączka, mówię „muuu” jak krówka, a nawet próbuję powiedzieć „krowa”. Naprawdę, naprawdę, naprawdę! Zresztą zobaczcie sami!

Już po zajęciach. Było ciężko, ale dałem radę. Jestem taki głodny, że nie mogę spać i taki śpiący, że nie mogę jeść. Płaczę więc, bo nie wiem co tu zrobić. Zjadłem trzy łyżeczki. Nie pomogło. Uspokajam się dopiero w drodze do auta. Mama wsadza mnie do fotelika i wreszcie ze spokojem zjadam drugie śniadanko. Ruszamy. Kierunek Łęgowo. Jedziemy do Adasia!

A tu niespodzianka. Oprócz Cioci Moni i Adasia, jest też Ciocia Asia z Amelką i Ciocia Edytka z Majeczką. No i oczywiście Szanel, czyli wielki, miły psiak.

Dogoterapia domowa – ja, Szanel i Adaś

A wieczorem też jest miło. Mama, kąpiel, bumbelmata i ja! 🙂