Pobranie krwi z mojej żyły nie jest ani łatwe, ani przyjemne. Ciężko jest znaleźć żyłę i ciężko zapełnić próbówkę. To pewnie dlatego, że zamiast krwi, płynie w niej muzyka. Jest wiele rzeczy na tym świecie, które bardzo lubię. Palmy, paprotki, ananasy. Banany, serki waniliowe, naleśniczki ze słoika i żółte obiadki. Skarszewy, Astora i inne zwierzaki z zakątka. Ale przede wszystkim lubię muzykę! Instrumenty, granie, śpiewanie. Mateusza, płyty, słuchanie. Koncerty i festiwale.

Od kilku lat, rok w rok jeżdżę do Wiela na Letnie Falowanie. To jedno z moich najulubieńszych miejsc. To jeden z moich najulubieńszych festiwali. Po raz pierwszy byłem tam w 2014r. Wówczas festiwal trwał dwa dni i to było naprawdę ekstra! To właśnie wtedy po raz pierwszy usłyszałem mich największych idoli – Damiana SyjonFam:

i Kapitana KaCeZet:

Co roku, na wielskiej scenie pojawiają się gwiazdy muzyki reggae. W tym roku powróci na nią Damian. To właśnie dla niego przejeżdżam prawie 100km. Chcę pobujać się pod sceną w rytm muzyki i pośpiewać jego piosenki. Bo choć mam dopiero pięć lat i mimo że mam dodatkowy chromosom, to wiele z utworów Damiana znam na pamięć. Wiele z nich należy do moich ulubionych (przede wszystkim te z pierwszej płyty).

Festiwal zaczyna się o 19:00, ale jeszcze tak się nie zdarzyło, żebyśmy dotarli gdzieś na czas. Do Wiela docieramy dopiero pod koniec pierwszego występu. Przyjechałem spóźniony, a do tego zaspany, także tego koncertu niestety nie pamiętam, a szkoda, bo podobno Big Up! dał czadu i było naprawdę nieźle.Pierwszy zespół kończy swój występ, a ja… odnawiam stare znajomości. Kiedy w jakieś miejsce przyjeżdża się co roku (jestem tu trzeci raz; nie było mnie w 2015r., bo Antoś się wtedy pochorował), to ma się wielu znajomych. I ja tak mam. Są takie osoby, które spotykam tu co roku, takie które rozpoznaję ja i takie, które rozpoznają mnie. Takie, które wiedzą, że mam zespół Downa i wcale im to nie przeszkadza, takie, które wiedzą że jestem Staszkiem-Fistaszkiem i cieszą się, że mogą mnie zobaczyć i takie, które wiedzą, że tak, jak oni uwielbiam muzykę reggae i chcą się ze mną bawić. Bo kto się oswoi, ten się nie boi!Tak wiem. Nie wyglądam tu ani korzystnie, ani przyjaźnie. Ale to nie dlatego, że taki właśnie jestem, a dlatego, że dopiero wstałem i powoli zaczynam się wykluwać. A do tego mam ała na wąsach, nosie i wardze – efekt piątkowego spotkania z chodnikiem.Jako drugi na scenie pojawia się zespół Tabu. Ten koncert i pan w czarnej koszuli na długo zostaną w mojej pamięci. Po pierwsze naprawdę dają czadu! Są jak rozpędzony, zwariowany pociąg! Po drugie jest ich strasznie dużo i duży robią hałas. Trąbią, śpiewają, walą w bębny i grają na gitarach. Tabu. Już raz byłem na ich koncercie. Raz w 2014. Ale dopiero teraz zapisują się w mojej głowie i w moim sercu. Tabu przyciągnął pod swoją scenę prawdziwe tłumy, także powoli przestaje być tu bezpiecznie. Niektórzy, zamiast spokojnego bujania i wesołych podskoków, wola tańczyć walca i walcować wszystkich, których napotkają na swojej drodze. W tej sytuacji, dla własnego bezpieczeństwa musimy się przeprowadzić. Akcja ewakuacja. Ale zamiast dalej, przenosimy się bliżej. Mama przestawia nas za barierkę i tu, zupełnie bezpieczni, nie narażeni na zadeptanie i wprasowanie w płot, możemy spokojnie, bez zakłóceń i lęku, słuchać muzyki.Zaletą bycia po drugiej stronie barierki jest to, że nikt Ci niczego nie zasłoni, nikt Cię nie rozdepcze i bez problemu, bez konieczności przedzierania się przez roztańczony tłum, zdążysz do toalety. Na korzyść suchych spodni, rezygnuję z ostatnich dwóch piosenek i pędzę z Mamą i Antosiem do wc. Zaplecze sanitarne jest tu na bardzo dobrze zorganizowane. W krzaki biegać nie trzeba.

Wracamy dopiero na Jafie. Tego pana jeszcze nie znam (Rodzice byli na jego koncercie podczas Festiwalu w Ostródzie, na który zupełnie nie wiem dlaczego, nie zabrali mnie ze sobą), ale podobnie jak Tabu, na długo zostanie w mojej pamięci. Jafia. Pan z brodą.Jego muzyka jest wspaniała. Z jednej strony spokojna, kołysząca, a z drugiej pełna jakiejś wewnętrznej mocy, jakiegoś takiego bicia, co wali prosto w serce.

Niestety koncert zespołu Jafia to ostatni, jaki udaje mi się usłyszeć. Antoś z Tatą chrapią już w samochodzie, a ja właśnie odpływam na rękach Mamy. Także tym razem nie udaje  mi się spotkać Damiana, choć bardzo na to spotkanie liczyłem, choć bardzo byłem wytrwały. Gdyby wszystko szło zgodnie z planem, zobaczyłbym mojego Idola na scenie, ale niestety nie tylko ja mam problem z byciem na czas. Tak zwana „obsuwa” jest czymś zupełnie normalnym w takich okolicznościach i zwykle nikomu nie przeszkadza, ale ja zmęczenie nie oszukam. Jak padam, to na amen. Poza tym, przed nami długa droga. W domu będziemy dopiero ok 2:00 w nocy.

Mam nadzieję, że następnym razem koncert Damiana będzie pierwszy, drugi, albo chociaż trzeci i uda mi się z nim spotkać. A tymczasem… big up Kochani!

PS Często pytacie mnie o co chodzi z tymi słuchawkami, po co je mam, czego w nich słucham, gdzie je kupiłem. No to wyjaśniam. Słuchawki, które noszę, to ochraniacze, więc noszę je po to, by chronić swój słuch przed nadmiernym hałasem. Słucham w nich tego, co dzieje się na zewnątrz, ale dochodzący do mnie dźwięk jest cichszy. Noszę je na koncertach, weselach, festynach i innych głośnych imprezach. Nie jestem wyjątkiem. Antoś i Marysia też chronią swoje uszy przed decybelami. Słuchawki moje i Marysi są firmy Peltor, w wersji dla dzieci – PeltorKid. Firma ta produkuje również ochronniki dla osób pracujących na budowie, np. przy młotach pneumatycznych. Nasze słuchawki były kupione na Allegro, ale można je dostać też stacjonarnie, np. w sklepie Jula. Tam kupiliśmy słuchawki dla Antosia, który wyrósł już ze swoich pierwszych peltorów. Słuchawki ochronne to najważniejszy element naszego wyposażenia podczas tego typu imprez.