11 czerwca
I znów zaczyna się ciężki tydzień. Rano jedziemy do Miejskiego Zespołu Orzekania o Niepełnosprawności. Tu mnie badają i oglądają różne zaświadczenia, które przynieśliśmy ze sobą. Kwit dostanę, ale dopiero za miesiąc. No jasne, po co się spieszyć. Wieczorem jedziemy na rehabilitację do OWI w Gdyni. Zajęcia pokazowe. Pani Anita mnie masuje i ćwiczy ze mną na piłce. Jestem najedzony więc nawet nie narzekam. Tylko trochę mi się ulewa. Niestety powoli zaczyna się lato, a rehabilitanci też chcą mieć wakacje. Następne zajęcia dopiero pod koniec sierpnia. To ponad dwa miesiące czekania.

Póki co, ćwiczę w domu

13 czerwca
Dziś są imieniny Antosia. Imię ma po Wujku Antku, dla mnie jest to Pradziadko-stryjek, bo to brat Dziadka Staszka. Dałem Antosiowi pociąg na baterie, który jeździ po drewnianych torach i bardzo mu się spodobał. Tato jedzie do pracy, a my śmigamy znów do Gdyni. Do Babci i Dziadka.

14 czerwca
W zeszłym tygodniu nie miałem rehabilitacji, w tym znów mam. Na szczęście. Po południu rozpoczynam swoje wygibasy z panią Danką w gdańskim OWI. Mama stara się zapamiętać, co się ze mną dzieje w czasie tych zajęć, ale nawet ja tego nie pamiętam. Wbrew pozorom jest to trudne i skomplikowane. Mimo to, Mama stara się ćwiczyć ze mną w domu codziennie. Jest to konieczne. Mam już 4,5 miesiąca, a główka nadal mi czasem ucieka. Musimy nad tym popracować.

15 czerwca
Moje życie toczy się głównie wokół lekarzy i fizjoterapetów, no i wokół Mamy, Taty i Antka. Dziś znów Gdynia. Majątek wydajemy na paliwo. Najpierw lądujemy na spotkaniu gdyńskich mam w ramach projektu integracja – interakcja. Jest pani zajmująca się niemowlęcym masażem i pani psycholog. Jest też mnóstwo dzieci i ich mamy, niektóre nawet w ciąży. Po spotkaniu jedziemy na Harcerską. Idę z Mamą do ortopedy, a Antoś zostaje u Babci Tesi. Pan doktor bada moje nóżki i mówi, że nie ma powodu do niepokoju. Mama martwiła się trochę dołeczkami w moich kolanach. Choć bardzo się jej podobają, nie była pewna, czy powinny tam być. Nie wiem, czy powinny, ale mogą. To tylko tłuszczyk.
W Gdyni poznaję Ciocię Sandrę, która studiuje fizjoterapię. Mam nadzieję, że jak już się wszystkiego nauczy, będzie ze mną ćwiczyć.

Ciocia Sandra – przyszła fizjoterapeutka

18 czerwca
Znów szczepienie. Znów w dwie nóżki. Oprócz obowiązkowych szczepień (na szczęście rodzice zdecydowali się na 5+), jestem szczepiony na pneumokoki. Dla dzieci z zespołem ta wątpliwa przyjemność jest za darmo. Rodziców to cieszy, mnie trochę mniej. Może, gdyby była płatna, nie decydowaliby się na nią tak szybko. Ważę 6980g, a od głowy do pupy mam 41cm. Tyle samo mam w obwodzie głowy. To o 1cm mniej niż w klacie. Pani doktor daje mi skierowanie na rehabilitację na Polankach i na Śląskiej w “Krok po kroku”. Może uda mi się zdobyć jakieś godziny. Może. Ale jeszcze nie teraz. Pierwszą wizytę na Polankach będę miał dopiero pod koniec lipca i to na razie tylko spotkanie z lekarzem. Na Śląskiej podobnie, tyle że dwa miesiące później. I jak ja mam nadrobić swoje tyły z jedną godziną rehabilitacji w tygodniu? Ze szczepienia wracamy z Ciocią Myszką. Jest gorąco więc wsuwamy lody. Ja jak wszystko i jak zwykle, pod postacią mleka.

19 czerwca
Fizjoterapia w Gdańsku. Pani Danka wpisała nas na listę Pferon żebyśmy mogli mieć dodatkową godzinę rehabilitacji. Zaczniemy, jak tylko przyjdą pieniądze. Póki co, ćwiczę raz w tygodniu (nie licząc tego co z Mamą) i to niezbyt długo. Po jakiś 25 minutach mam na ogół dość. Płaczę wtedy strasznie i nie chcę już więcej. Czasem uda się mnie uspokoić ale nawet wtedy nie jestem skory do wysiłku. Na szczęście pani Danka nie daje za wygraną i dalej mnie męczy. Wszystko dla mojego dobra.

21 czerwca
Tata już w pracy. Zrobię mu niespodziankę. Fik mik, przewracam się z brzuszka na plecy. W drugą stronę potrafię już od kilku dni. Mama jest pod wrażeniem, bardzo się cieszy i gratuluje mi tego wyczynu. Zgodnie z moim planem wysyła Tacie smsa z pochwałą. Hihi. Tata też jest ze mnie dumny.
Dziś mamy gościa. Przyjeżdża Ciocia Madzia z Damiankiem, Antka kolegą. Szkoda, że moi kumple – Szymek i Franio zostali w domu, bo nie mam się z kim bawić. Na szczęście Damian mnie lubi i poświęca mi trochę uwagi.

22 czerwca
Mam ważny egzamin. Idę do GUMu na kontrolę uszka. W pierwszej dobie po porodzie miałem do sprawdzenia dwa. W drugiej już tylko jedno. Prawe wypadło pomyślnie. Badanie trwa może z 20 minut ale spędzamy tam ponad 2,5h. W związku z tym Tata musi wziąć urlop. Okazuje się, że ucho lewe słyszy, za to z prawym gorzej. Nie wiem, czy mam jakąś wadę, czy może tylko brudek, a może to kwestia tego, że wtyczka z ucha ciągle mi wypada, a pani pielęgniarka gdzieś zniknęła i nie ma kto mi jej znowu wsadzić. Tak, czy inaczej mam tu wrócić w październiku. Tyle czekania i wychodzę bez dyplomu. Trochę mi smutno.

Sobota. Dzień Taty
Razem z Mamą i Antosiem upiekliśmy Tacie ciacho. Murzynka. Mój Tata jest najfajniejszy na świecie. Wstaje do mnie w nocy, przewija, podaje Mamie do karmienia, odbekuje i układa do łóżeczka. Z Antkiem też tak robił. Musi nas bardzo kochać. I my też go bardzo kochamy!

26 czerwca
Mama kręci ze mną film. Pierwszy od prawie 5 miesięcy. Zobacz jak zmienił się mój uśmiech. Hehe, teraz śmieję się pełną gębą 😀

A tutaj próbuję coś powiedzieć, ale im bardziej chcę, tym mniej mi wychodzi. Grunt, że się staram.

Nie jestem przedszkolakiem, a jestem w przedszkolu. To dlatego, że mam starszego Brata. Antek się integruje, a ja razem z nim. Dzieci są mną bardzo zainteresowane. Bujają mnie w foteliku i przynoszą mnóstwo zabawek, głaszczą i mówią miłe rzeczy. Fajnie!

U Antosia w przedszkolu

27 czerwca
Przyjechała Babcia Asia. Zostaje w domku z Antosiem, a ja wyruszam z Mamą w nieznane. Tak przynajmniej mi się wydaje. Do czasu. Po chwili osiągamy nasz cel i okazuje się, że dobrze znane i umiarkowanie lubiane. Przyjechaliśmy na rehabilitację. Ćwiczę cierpliwie całe 20 minut, może nawet 22. Po tym czasie jestem już bardzo zmęczony i chcę mieć święty spokój. Niestety nikt mnie nie słucha. Ćwiczę dalej, choć nie chcę. Muszę chyba popracować nad asertywnością. Po zajęciach jedziemy do stowarzyszenia “Krok po kroku” i Mama próbuje zapisać mnie na dodatkową rehabilitację. Jak się okazuje, trochę trzeba na nią poczekać. Pierwszy wolny termin jest pod koniec listopada, a to dopiero wizyta lekarska. Więc na rehabilitację załapię się pewnie dopiero w nowym roku i to przy dobrych wiatrach. Kiedy mamy już stamtąd wychodzić, pani z rejestracji woła Mamę i przesuwa nam wizytę o dwa miesiące w przód. Mamy przyjść 24 września.

29 czerwca
Zgadnij, do kogo się tak pięknie uśmiecham?

Do kogo się uśmiecham?

Tak, tak! Do Babci Tesi!

Babcia Tesia jest kochana!