Mam 3 lata. Czy jest coś, co w tym szczególnym dniu, chciałbym Wam powiedzieć? Może to, że trzy lata temu wywróciłem życie moich Rodziców do góry nogami, porwałem na strzępy ich plany, zniszczyłem marzenia o kolejnym idealnym dziecku… O rety! Wiem, że strasznie to brzmi, ale tak właśnie było trzy lata temu! Kiedy przyszedłem na świat z niespodziewanym gościem – dodatkowych chromosomem w każdej z miliona milionów komórce mojego ciała, wszystko się jakby posypało, stały grunt uleciał spod stóp moich Rodziców, a jego miejsce zajęła próżnia, niepewność i strach o naszą wspólną przyszłość. Tak było kiedyś, taki był początek… potem było już tylko lepiej.Od tego trudnego czasu wiele się zmieniło… poskładałem elegancko życie moich Rodziców, tak, że stało się jeszcze lepsze, niż było. Nauczyłem ich wielu rzeczy…

• tego, żeby zwracać uwagę na drobiazgi, małe rzeczy, małe sukcesy, których zwykle się nie zauważa, bo są takie malutkie i takie oczywiste.
• tego, że można cieszyć się z tych drobiazgów. A jak ktoś zacznie doceniać wszystkie maleńkie rzeczy, to nagle się okazuje, że ma wiele powodów do radości, o wiele więcej niż przeciętny człowiek. I wcale nie są to wymuszone uśmiechy, to prawdziwa, wielka, dzika radość.
• tego, żeby nie martwić się jutrem, tym co będzie za miesiąc, za rok, czy za lat 15. Nie znam swojej przyszłości, ale nie jestem jedyny. Nikt nie wie, co go czeka, każde plany mogą ulec zmianie. Nie ma najmniejszego powodu żeby martwić się na zapas.
• tego, że systematyczna praca daje efekty. Gdybym trzy lata temu położył się plackiem i nie podejmował żadnych wysiłków, niczego bym nie osiągnął, a teraz sam pękam z dumy, kiedy widzę ile już potrafię.
• tego, że mój Brat kocha mnie takim, jakim jestem. Rodzice martwili się, jak to będzie z tym moim Antosiem, mieli poczucie że trochę go oszukali, bo miał być super brat, a tu… a tu się okazuje, że ja jestem super bratem dla mojego super Brata, że Antoś mnie kocha i akceptuje i nie wymieniłby mnie nawet na pięciu zdrowych braci, nawet na psa, nawet na samolot.
• tego, że dzieci, nastolatkowie i dorośli z zespołem Downa są fajni. Wystarczy ich poznać i cały pakiet stereotypów ukrytych w głowach, po prostu znika. Kto się oswoi, ten się nie boi!
• tego, że dzieci i dorośli z innymi niepełnosprawnościami też są fajni.
• tego, że rodzice dzieci niepełnosprawnych, to tacy sami rodzice jak moi, jak Twoi, jak Wy. Niczym się nie różnią!
• tego, żeby nie planować za dziecko życia i nie oczekiwać, że będzie spełniać marzenia swoich rodziców, bo każdy ma prawo pójść swoją drogą i niezależnie od tego, czy będzie architektem, sprzątaczem, muzykiem, czy naukowcem najważniejsze jest to, żeby był szczęśliwy.
• tego, że mamy wokół siebie wielu wspaniałych Przyjaciół i wspaniałą Rodzinę. Że zawsze możemy na nich liczyć, że nas wspierają. Jedną z trudniejszych rzeczy, jaka stanęła przed Rodzicami po moim przyjściu na świat było powiedzenie bliskim o tym, że jednak nie jest wszystko takie, jakie miało być. Okazało się, że ich niepokój był niepotrzebny, bo nasi Przyjaciele są naprawdę przyjaciółmi i wszyscy w pełni mnie zaakceptowali i pokochali.
• tego, że wokół jest wielu wspaniałych, bezinteresownych ludzi, którzy chcą pomóc. Rodzice bali się tego, jak sobie poradzimy z finansowaniem moich prywatnych zajęć i turnusów, a okazało się, że dzięki Wam, Waszym darowiznom i wpłatom 1% podatku, turnusy są dla mnie osiągalne.
• tego, że klatki są tylko w głowach, a myślenie ludzi można zmienić i pokazać, że osoby z zespołem są ok, że pokazując moje życie, trudności, sukcesy i ciężką pracę dają świadectwo prawdzie, a tym samym szansę na moją lepszą przyszłość.
• doceniania tego, co się ma, bo przecież zawsze mogło być gorzej. Osoby mające zdrowe dzieci, często nie zakładają tego, że mogło być inaczej, że mogło być źle. Moi Rodzice mając zdrowego, wspaniałego Antosia też nie zakładali, że mogę przyjść na świat z dodatkowych chromosomem. Moje narodziny uświadomiły im, że trudne rzeczy nie przytrafiają się tylko innym, że dotykają każdego z nas. Skoro mógł przyjść do mnie zespół, to tak samo mogło mnie spotkać coś o wiele trudniejszego do udźwignięcia. Mieliśmy dużo szczęścia i tym szczęściem cieszymy się ze wszystkich sił!

Przez ten czas, od poczęcia do narodzin, przez trzy lata mojego życia, praktycznie codziennie się do Was odzywam, opowiadam, co u mnie, jak minął mi dzień, jakie miałem trudności i jakie sukcesy. Dzięki moim wpisom pojawiliście się Wy – moi czytelnicy! Wielu z Was się do nas odzywa, pisze, gratuluje Rodzicom wspaniałych dzieciaków. Mówicie, że jestem piękny, mądry, że mnie kochacie. Że daję Wam nadzieję, na to, że Wasze dzieciaki też będą szczęśliwe, uśmiechnięte, mądre i kochane. To dla mnie niezwykle ważne i niezwykle wzruszające. Cieszę się, że ze mną jesteście, że znaleźliście sobie ciepłe miejsce na mojej stronie i że mój dodatkowy chromosom w niczym Wam nie przeszkadza.

Czas na świętowanie! Są urodziny, są też prezenty! Hurrra!

Rano Mama i Tata ściskają mnie mocno, dają buziaki, śpiewają „100 lat” i wręczają wór prezentów. Serka waniliowego oczywiście nie zabrakło 🙂 Antoś od wczoraj jest u Babci, ale poprosił żebym wracając z mojego skarszewskiego turnusu do niego przyjechał, bo koniecznie chce mnie wyściskać.

Tymczasem zabieram zrobione wczoraj torty i ruszam na pierwsze, po dwóch tygodniach chorowania, zajęcia w Skarszewach. Wyzdrowiałem w sam zaś, żeby załapać się na Intensywne Bloki Terapeutyczne, czyli turnus.

Po pierwszych zajęciach idę do przedszkola. Nie uprzedziłem moich gości, że mam dziś urodziny, że przyjdę i że przyniosę tort, więc trochę ich zaskoczyłem. Dzieci z mojej grupy jest mało, ale przychodzą starszaki i wszyscy razem śpiewają mi „100 lat”, składają życzenia i wciągają mój „RastaTort”.

Po przedszkolu mam jeszcze zajęcia z p. Olą, z którą utrwalam figury geometryczne… …z p. Mateuszem, który podczas indywidualnych zajęć uczy mnie grać na klawiszach… …i z p. Patrycją, z którą ćwiczę czasowniki. Ale o zajęciach nie będę dzisiaj opowiadał. Dzisiaj ważniejsze jest to, że po prostu jestem.