Kiedy przychodzę rano do kuchni, od razu składam zamówienie: „Poproszę duży, malinkowy jogurcik”. Mama mówi, że nie ma takiego na stanie i od razu psuje mi tym humor. Nie lubię takich niespodzianek. Jakby tego było mało, podaje mi miskę z nałożonym już jogurtem truskawkowym. To też mnie denerwuje. Jestem bardzo niezadowolony i nie zamierzam tego jeść. Jednak Mama się nie poddaje. Wierzy, że dam radę, muszę tylko spróbować. Na zachętę, nabiera jedną łyżeczkę i wkłada mi ją do buzi. I wiecie, co się okazuje? To jakieś jogurtowe oszustwo! To nie jest mój jogurcik. Nie dość, że nie jest duży jak chciałem, nie dość, że nie jest malinowy jak zamawiałem, to jeszcze nie jest Jogobellą jak się spodziewałem. Mimo wszystko, nie wypluwam! To, co mam w buzi, połykam! Mówię jednak Mamie, że jogurcik jest niedobry.Mama kuca obok mnie, przytula i mówi, że rozumie, że mam tu jakiś problem. Zapewnia mnie jednak, że jest …Przeczytaj cały wpis →
Kiedy wczoraj wieczorem Mama planowała moje dzisiejsze śniadanie, Tata już spał. Kiedy Tata szykował dzisiejsze śniadanie, Mama jeszcze spała. W związku z tym, zamiast zapowiadanego jogurtu truskawkowego Milbone, dostaję i zjadam malinową Jogobellę z dodatkiem trzech kopiastych łyżeczek Bio Jogurtu Milbone i odjętymi trzema jogobellowymi.
Po śniadaniu, kiedy Mama dalej śpi, razem z Tatą, Marysią, Antosiem i Figą, idziemy na spacer. Po drodze zbieramy dla Mamy dwa bukiety polnych kwiatów. Jeden duży będzie ode mnie i Marysi……a drugi mały, od Antosia. Antoś zanosi go Mamie, razem z przygotowanym przez siebie śniadaniem, prosto do łóżka.Śniadanie zjedzone, Figa wyprowadzona nawet dwa razy, możemy iść. Dokąd? Poprowadzeni anielskim głosem pani Agnieszki, jedziemy na niezwykłe spotkanie w jednym z gdańskich kościołów. Odwiedzamy miejsce, gdzie ludzie cieszą się życiem, gdzie jest się blisko tego, co najważniejsze i Tego, który jest najważniejszy.
Jest radość. Jest Radość Życia. Bardzo nam się tu podoba.Wiecie co? Nie widziałem pani Agnieszki… chyba od kilku lat! Ale od razu ją rozpoznaję i witam jak starego przyjaciela. Cieszę się, że znów będziemy razem.
Po nabożeństwie jest czas na wspólne rozmowy, zjedzenie ciasta, czy napicie się czegoś. Ja też zgłodniałem! Jednak nic z tego, co oferują w tutejszej kawiarence, nie nadaje się do jedzenia. Nie mają naleśników w słoiku, jogurtów Jogobella, serków i bananów. Na szczęście, w samochodzie mam swoje zapasy.
Wiecie, że do tego, żeby się pożywić, potrzebuję konkretnych produktów i konkretnych naczyń. Ale to nie wszystko. W kawiarence jest dość ciasno, a mi potrzebne jest miejsce… i to nie byle jakie! Potrzebuję stolika, który stoi w odpowiednim miejscu, na którym nie leżą cudze rzeczy, przy którym nie siedzi nikt obcy. Dopóki takie miejsce się nie znajduje, kucam smutny na podłodze. Kucam i czekam. W końcu miejsce się zwalnia. Mama odsuwa okruszki, które bardzo mi przeszkadzają, a ja, siedząc na jej kolanach, zaczynam jeść moje naleśniki. Mamy ze sobą amarantusa, ale za dużo dzieje się dookoła, żeby modyfikować moje jedzenie.
Wychodzimy z kawiarenki i lecimy na kolejne spotkanie. Tym razem, przy urnie wyborczej. Pomagam Mamie oddać jej głos, a potem zmieniamy Tatę, siedzącego w samochodzie z Antosiem i śpiącą Marysią. Tyle już się wydarzyło, ale to jeszcze nie koniec. Dzisiaj jest Dzień Mamy, nie tylko mojej, ale wszystkich mam na świecie. A to oznacza, że także mamy mojego Taty, czyli Babci Bożenki i mamy mojej Mamy – Babci Asi.
Rodzice chcieli pójść razem odwiedzić swoją wspólną Mamę Bożenkę, ale niestety Mania nadal śpi, więc Tata leci złożyć życzenia sam, a Mama zostaje z nami. Pamiętacie te małe banany, które były z nami wczoraj na pikniku? Te, których nie chciałem ani wczoraj, ani przedwczoraj? Są z nami w samochodzie i właśnie przyszła mi na nie ochota. Skórkę mają trochę siną, jakby były poobijane, a w środku kryje się miodowożółty, miękki miąższ o intensywnym słodkim smaku i zapachu. Już mi przeszła na nie ochota, ale Mama namawia żebym jednak spróbował. Nie robi tego natarczywie, nie zmusza, nie spina się, ani nie denerwuje. Po prostu proponuje, a ja… znów zmieniam zdanie. Zjadam obydwa.Jedziemy do Babci Asi. Choć na stole same pyszności, niczego nie chcę spróbować. Ani makaronu, ani grillowanej kiełbaski, ani karkówki, ani chlebka, ani sałatki, ani zapiekanych szparagów, ani ciasta, ani truskawek, ani borówek. Za to zjadam drugi słoik naleśników zupełnie nieświadomy tego, że znajduje się w nim szczypta kuleczek amarantusa (około dziesięciu sztuk).Po powrocie do domu mam wielką ochotę na… bajkę na dobranoc. Ale żeby była bajka, to trzeba u nas spełnić kilka warunków:
zjeść kolację (zjadam kaszkę zrobioną na kozim mleku),
umyć zęby,
umyć się,
ubrać piżamkę,
zrobić siusiu,
umyć ręce
i wskoczyć do łóżka.
Wszystkie warunki spełnione, także oglądamy… „W głowie się nie mieści.” Miłego wieczoru! Dobranoc Wam!
Są takie dni, kiedy trudniej trzymać się planu rozszerzania mojej diety. Dzisiaj jest taki dzień. Rano Mama przygotowuje mi mieszankę jogurtową (jeden cały Bio Jogurt truskawkowy i jedna truskawkowa Jogobella) i razem z Tatą wychodzi na spotkanie w sprawie mojej nowej szkoły. Ja zostaję z Babcią Bożenką, Marysią i Antosiem, i razem z nimi jem moje śniadanie. Miseczkę opróżniam do zera, także na jutrzejsze śniadanie dostanę 3/4 jogurtu Milbone i 1/4 jogurtu Jogobella. Jeśli zjem i będą chciał jeszcze, to Mama przełoży mi do miseczki resztkę Bio Jogurtu i drugi taki sam. Tym oto sposobem, nowy jogurt oficjalnie zajmie miejsce na liście produktów jadalnych. Taki jest plan.
Nie dalej jak wczoraj, mówiłem Wam, że nie jem już serków waniliowych i, że to dobrze, bo większość z nich ma okropny skład. Ale wiecie, z Babcią można sobie na więcej pozwolić. Wchodzę do lodówki, wyciągam serek, otwieram go i zjadam. Trochę szkoda, ale, co zrobić? W sumie, to nie …Przeczytaj cały wpis →
Jestem samodzielny. Lubię być samodzielny. A tu od kilku dni nie mam szans na przygotowanie sobie śniadania. Rodzice wyciągają jogurty z lodówki. Rodzice otwierają jogurty. Rodzice wyciągają miseczkę z szafki i łyżeczkę z szuflady. Rodzice przekładają jogurcik do miseczki. Ale koniec tego dobrego. Basta! Dzisiaj sam wyciągam sobie jogurty – trzy małe malinowe Jogobella i jeden duży truskawkowy, i stawiam na stole obok przygotowanej przez Tatę miseczki i łyżeczki.
Tata zabiera jogurt malinowy, łyżeczkę i miseczkę, a mi zaleca pozostanie przy stole. Nie wiem skąd we mnie tyle zaufania, ale zostaję na miejscu i czekam. Tymczasem Tata przygotowuje swoją miksturę. Odejmuje trzy łyżeczki malinowego jogurtu Jogobella i dodaje trzy łyżeczki naturalnego Bio Jogurtu Milbone. Chwilę później Mama szykuje w ten sam sposób drugą porcję. Zmienia się smak, zmienia się zapach, zmienia się kolor. Nie zmienia się tylko jedno. Dalej mi smakuje.Ja wiem, że niektórzy z Was powiedzą, że właściwie to nie ma się czym chwalić. Jadłem jogurty truskawkowe …Przeczytaj cały wpis →
Kiedy pod koniec lutego dowiedzieliśmy się, że udało nam się dostać na konsultację w „Szkole Terapii Karmienia – Od pestki do ogryzka”, Mama podskoczyła z radości, a zaraz potem wzięła się za pisemne odpowiadanie na milion pytań, dotyczących jedzenia, karmienia i wszystkiego, co z tym związane. Pytania były trudne, sięgały w najbardziej odległe zakamarki przeszłości, wymagały przewertowania bloga, youtuba i własnej pamięci. Nie wszystko udało nam się odkopać, bo.. no cóż, nie mieliśmy pojęcia, że taka wiedza może się kiedyś przydać, nie wiedzieliśmy nawet, że to co się działo i jak się działo, może mieć jakiekolwiek znaczenie, a przynajmniej na tyle duże, żeby je zakodować. W końcu, po kilku dniach, udało nam się znaleźć odpowiedzi na niemalże wszystkie pytania. Wysłaliśmy ankietę i czekaliśmy na naszą, a właściwie Mamy (konsultacja składa się z dwóch wizyt – pierwsza bez dziecka, druga z dzieckiem) pierwszą wizytę, która miała się odbyć po trzech miesiącach. W tym czasie Mama, Antoś i Tata nagrywali filmy, na których było widać co jadłem, jak jadłem, czym jadłem, w czym jadłem, jak reagowałem na produkty, które znam i lubię, a jak na te, których po prostu nie jem.
20.maja, z laptopem pełnym filmów, udała się Mama na wyczekiwane od dawna spotkanie. Podczas bardzo długiej wizyty zostały omówione nagrania oraz wysłana trzy miesiące temu ankieta. Mama dostała też sporo zaleceń odnośnie stopniowego, ledwie zauważalnego wprowadzania pokarmów, sposobu podawania produktów, które jem, naczyń z których korzystam i wreszcie przygotowania buzi do jedzenia stałych pokarmów, czyli nauki przeżuwania. To, co zalecone, będziemy starali się wprowadzać przez najbliższy miesiąc, po którym udamy się na kolejną konsultację. Tym razem w trójkę – Mama, Tata i ja.
Na poniższym zdjęciu znajduje się kilka produktów, od których małymi kroczkami, zaczniemy wprowadzać zmiany w moim jadłospisie. Bio Jogurt naturalny Milbona, Bio Jogurt malinowy Milbona, amarantus, mleko kozie i małe banany (baby bananas). Musicie wiedzieć, że wszystko, co tu widzicie, odrzuciłbym z marszu, gdyby ktoś mi to podał do zjedzenia. Jem oczami, buzią, nosem, dotykiem. Wszystko ma dla mnie znaczenie. Zapach, konsystencja, kształt, kolor, wielkość,smak, wygląd zewnętrzny, czyli opakowanie, które może być oznaką tego, że produkt jest mi znany i bezpieczny lub wręcz przeciwnie, nieznany i niebezpieczny oraz wygląd wewnętrzny, czyli de facto to, co znajduje się wewnątrz opakowania. Rodzice muszą wykazać się sprytem i rozwagą podając mi te produkty, a także anielską cierpliwością, bo to nie będzie szybki, żabi skok, a długa, wyboista droga.
Dzień 1. rozszerzania diety, 21. maja
Na śniadanie jem zazwyczaj jogurt malinowy Jogobella. Jeśli nie malinkowy, to truskawkowy lub truskawkowo-poziomkowy. Najchętniej duży. To, co widzę jest dla mnie istotne. Lubię mieć wszystko pod kontrolą. Lubię wiedzieć co i skąd trafia do mojej buzi. Dzisiaj jednak nie kontroluję, a za moimi plecami …Przeczytaj cały wpis →
Dwa lata temu rozpocząłem moją biegową przygodę w Biegowym Grand Prix Dzielnic Gdańska. Pobiegłem raz, spodobało mi się, więc biegałem dalej. Rok 2012, w którym się urodziłem, dawał mi miejsce w Biegu Malucha i powiem Wam, że choć i tak zawsze zamykałem wyścig, to dobrze czułem się w tej grupie. Bieg był wymagający, ale za każdym razem udawało mi się dobiec do mety o własnych siłach. Ostatecznie te 150/200 metrów, to nie tak dużo, nawet dla takiego wiotkiego malucha jak ja.Jednak im się jest starszym, im się jest większym, im bardziej doświadczonym, im sprawniejszym, tym wyżej trzeba stawiać sobie …Przeczytaj cały wpis →
Pisząc urodzinowego posta, załatwiłem większość spraw, które czekały na załatwienie od kilku miesięcy, a nawet kilku lat. Umówiłem się do specjalistów, których od dawna nie widziałem i odwiedzałem ich przez ostatnie tygodnie. Choć jeszcze nie wszystkie wizyty się odbyły, to czuję, że wreszcie wiem na czym stoję i trzymam moje zdrowie w garści. W tym roku byłem już u okulisty, kardiologa, radiologa i endokrynologa, a dziś ruszam na spotkanie z moją dentystką – prof. dr hab. Katarzyną Emerich.
Na wizytę przyjeżdżam 20 minut przed czasem. Dzięki temu mam czas na zjedzenie podwieczorku, napicie się wody i umycie ząbków. Pani pielęgniarka proponuje mi szczoteczkę do zębów, ale jestem przygotowany. Mam i szczoteczkę, i pastę.Kiedy czekam na swoją kolej, zza drzwi słyszę niepokojące …Przeczytaj cały wpis →
Kiedy 21. września odwiedziłem mojego endokrynologa, nie pisnąłem Wam o tym ani słowa. Inne rzeczy zajmowały nasze serca i nasze głowy, i pisać po prostu się nie dało. Dlatego teraz, pięć miesięcy później, zanim przejdę do dzisiejszej wizyty, napiszę Wam kilka słów o tej wrześniowej.Jak przy każdej kontroli, przyszedłem …Przeczytaj cały wpis →
Choć urodziłem się ze zdrowym sercem, podobno zdrowym…, to jak każde dziecko z zespołem miałem przykazane aby raz na jakiś czas je kontrolować, sprawdzać, czy nic się w tej kwestii nie zmieniło, upewniać, że wszystko jest w porządku. Czas mijał, rozwijałem się całkiem nieźle, nie pojawiały się żadne niepokojące objawy, które mogłyby wskazywać na to, że w moim sercu zaszły jakieś zmiany, więc kontrola u kardiologa nie była potrzebna. Jednak przy okazji tworzenia urodzinowego wpisu, doszliśmy z Mamą do wniosku, że może, po tylu latach, warto jednak sprawdzić, co tam stuka w mojej klatce.
Tym razem, aby nie czekać w bardzo długich kolejkach i nie trafić na przypadkowego lekarza, zapisałem się na wizytę prywatną do dr Chojnickiego, prawdziwego guru wśród dziecięcych kardiologów.
Jak to bywa z prywatnymi wizytami, muszę słono zapłacić (250zł), ale za to nie muszę długo czekać na termin, który nie dość że jest bliski, to idealnie zgrywa się z moim grafikiem. Siedząc w czystej, eleganckiej poczekalni, czytam książeczki o Tupciu Chrupciu i czekam aż wezwie mnie najlepszy z najlepszych.Po kilku minutach jestem już w gabinecie. Witam się z panem doktorem, rozbieram od pasa w górę …Przeczytaj cały wpis →
Mama kuca obok mnie, przytula i mówi, że rozumie, że mam tu jakiś problem. Zapewnia mnie jednak, że jest …Przeczytaj cały wpis 
