Tak czasem bywa, że nie ma się już na nic siły i zamiast pracować, nie robi się nic. Tak właśnie było wczoraj, czwartego dnia turnusu. Niewiele zrobiłem u Iwony, zupełnie nic u Ady, a do Mateusza nawet nie poszedłem, bo płakałem ze zmęczenia. Mama porwała mnie, utuliła i zabrała do domu, żebym wypoczął i z nową energią, wyspany i zrelaksowany, wrócił dziś.

No i wracam. U Iwony idzie mi powoli. Tak bardzo powoli, że Mama musi napić się kawy. Potem trochę przyspieszam, ale Mamy już nie ma, więc zdjęć i filmów brakuje.

Na zajęciach sportowych Socatots nigdy nie brakuje mi sił, także biegam z piłką, czołgam się przez tunel, rzucam kostką. Zazwyczaj wszystko tak, jak trzeba i kiedy trzeba.

Na przerwie, przed kolejnymi zajęciami, robimy na korytarzu sztuczki. „Wchodzi kominiarz po drabinie…”, albo robaka, co się wije między złożonymi dłońmi. Ale i tak największą furorę robi sztuczka z komarem, którą pokażę Wam za jakiś czas.

Czas na zajęcia z Adą. Nie bardzo się na nie spieszę. Powiedziałbym, że raczej gram na zwłokę. Im dłużej będę szedł, tym mniej czasu zostanie na naukę. Ale Mama mnie zachęca, mówiąc żebym zapytał się Ady, czy zna jakieś sztuczki. Może zna jakieś lepsze niż tata Tadka.

Okazuje się, że zna, ale tylko małpie! Małpie sztuczki i małpie figle. I to od nich zaczynamy dzisiejsze zajęcia! Bo kiedy nie ma siły, kiedy brakuje chęci, kiedy wszystko jest na „nie”, to czasem można wywrócić świat do góry nogami. Stanąć na głowie dosłownie i w przenośni.

Zrestartowałem się, poszalałem, poćwiczyłem, to teraz mogę popracować. Dzisiaj, przy stoliczku, czeka na mnie list! Prawdziwy list! Choć wolałbym lisa.

Wychodzę od Ady. Dużo dziś zrobiłem i mam powody żeby być się z siebie bardzo zadowolonym, więc naprawdę jestem.

Czas na pełne energii zajęcia z Sylwią z Energetywki. Mateusz, to ma pecha. Zawsze jest na końcu. A to oznacza, że zawsze jestem u niego zmęczony. Nawet jeśli idę z ochotą, nawet jeśli z uśmiechem witam go na korytarzu, nawet jeśli ma fajną koszulkę, to ja i tak jestem zmęczony. Zmęczony jak diabli. Przez 50 minut walczę więc nie tylko z trudnymi zadaniami, ale i z grawitacją, która zamyka moje oczy.

Nie wiem, czy już Wam mówiłem, ale uwielbiam samochody i znaczki, które są do nich przyklejone. Bez problemu rozpoznaję…

• VW, bo takie auto ma Dziadek Michał,
• Dacię, bo taki samochód ma Babcia Asia,
• Toyotę, bo takie auto mamy my,
• i Opla, bo jest łatwy.

Z niewielką podpowiedzią (a czasem bez) rozpoznam też…

• Fiata,
• Reunalt,
• Audi,
• i Forda.

Mateusz chyba wyczuł, że samochody są mi bliskie, bo wyciąga je na samym początku. Choć nie mają znaczków, ja widzę tam Toyotę.

Wszystkie samochody mają swoich właścicieli, a ja muszę przeczytać, do kogo należą.Ćwiczymy też pamięć wzrokową i czytanie. Wychodzi mi ziewająco! 😉 Za to czwarte zadanie naprawdę mi się podoba i jestem przy nim zupełnie przytomny. Mateusz podaje mi planszę, na której jest narysowanych 9 samochodów.Wszystkie bardzo do siebie podobne, a nawet takie same! Obrazki różnią się drobnymi szczegółami. To auto jedzie w inną stronę, to ptak akurat leci, to zmienia się kierowca, to znika chmura z nieba. Na wszystko trzeba zwracać uwagę i wypatrzyć te właściwe, w grupie tych, które akurat nie pasują. Pierwsze na co zwracam uwagę to to, czego nie ma. Na znaczek. Choć autor go nie narysował, to jestem przekonany, że to Ford.

Koniec pracy na dziś! Koniec pracy na ten tydzień. Od teraz tylko relaks i przyjemności. Plany na weekend? Jutro pędzę do mojego ulubionego fryzjera Sebastiana. W niedzielę odwiedzę Babcię Asię. A od poniedziałku, wypoczęty i pełen zapału, wrócę na drugi tydzień turnusu. Tak mi się przynajmniej wydaje.