…szeptem, ale jednak!

Dzisiaj w przedszkolu są Jasełka. W tym roku, z racji swej anielskiej cierpliwości okazywanej Rodzeństwu, zostałem aniołem. Mama jakoś nie specjalnie martwi się strojem, bo kilka lat temu, na wyprzedaży poświątecznej kupiła za pół ceny aureolkę i skrzydła (takie cuda w Nanu Nana), które czekały sobie w szafie na swoje pięć minut. 5 minut nadeszło, ale… przecież coś do tych skrzydeł trzeba ubrać! Nie mam starszej siostry od której mógłbym wziąć starą sukienkę, albo chociaż spódnicę, a na szukanie po koleżankach jest już za późno. Mama nie śpi w nocy, tylko główkuje. O świcie przychodzi natchnienie! Wkładam letnią sukienkę mojej Mamy! Mamie sięga ona przed kolan, ale dla mnie to prawdziwa anielska alba ciągnąca się po ziemi. Do tego bluzka z długim rękawem pożyczona od Maniuty, skrzydła, aureola i gotowe! Anioł jak malowany!Strój mi się naprawdę podoba. Tak bardzo, że naciągam kurtkę na kieckę i skrzydła, i nie wkładam czapki – zamiast niej mam aureolę. Tak wyszykowany jadę do przedszkola. Okazuje się jednak, że do przedstawienia mam kilka godzin, także chcąc nie chcąc, muszę porzucić moje anielskie szaty i zamienić się w zwykłego Stasia.

Ok 14:00 znów jestem aniołem, a razem ze mną – moje przedszkolaki. Wszystkie piosenki mam wykute na blaszkę, także śpiewam głośno i wyraźnie z całą grupą starszaków. Choć śpiewamy w chórze, wszyscy razem, to Mama dobrze słyszy mój anielski głosik i jak to Mama, bardzo się wzrusza. Dwa lata temu na jasełkach byłem królem. Rolę swoją znałem, ale pani Marta, która była wówczas nauczycielem wspomagającym, chyba nie miała do mnie wystarczająco dużo zaufania, bo zamiast dać mi mówić samemu, stała obok niczym sufler i mówiła powoli mój tekst, a ja, nie mając innej możliwości, po prostu powtarzałem. Rok temu byłem pastuszkiem. Rolę miałem długą i wykutą na blaszkę, ale zjadła mnie trema i nie powiedziałem ani słowa. W tym roku jestem aniołem niosącym nadzieję i jedyne, co mam powiedzieć, to „NADZIEJA” właśnie. Onieśmielony wielką publicznością, zamykam się w sobie i… i prawie nic bym nie powiedział, ale z pomocą przychodzi mi p. Kasia. Kuca przy mnie, przytula i podpowiada na uszko „nadzieja”, a ja niewiele głośniej mówię w stronę widowni, szeptem jak na anioła przystało moją króciutką kwestię – „nadzieja”.Przestawienie za nami. Mama dumna jak paw, cieszy się, że tym razem odważyłem się coś powiedzieć. Szczęśliwa, bo to w sumie ostatnia okazja w tym przedszkolu. Od września najprawdopodobniej pójdę do nowego przedszkola, do nowych dzieci i nowych pań, za to z moją starą Maniutą 🙂Na Jasełka dotarła reprezentacja mojej Rodziny – Mama, Tata i Marysia (Antoś niestety ma dziś na później, więc w czasie mojego przedstawienia jest w szkole), Dziadek Michał (Babcia Asia niestety ma dzisiaj strasznie dużo lekcji, wiec zamiast na Jasełkach, siedzi w pracy) i Babcia Bożenka. Jednak pięć osób, to i tak całkiem dużo, także nie narzekam. Cieszę się tym, co mam.Na koniec wręczam jeszcze prezent Rodzicom. A nawet dwa prezenty. Jeden z nich to kalendarz, który powiesimy w kuchni ii będziemy w nim wszystko zapisywać, żeby o niczym nie zapomnieć. Drugi, to własnoręcznie wykonana ozdoba choinkowa, która pięknie prezentuje się na naszej domowej choince.

Przedstawienie się skończyło, jedzenie też – to znak, że czas już wracać do domu. Schodzę do szatni, a tam mój kumpel Wojtuś. Ubiera się powoli, bo czeka na mnie. Mówi, że nigdzie nie pójdzie, dopóki ja nie pójdę. Ostatnio, kiedy spakowałem bluzę do torby i naciągnąłem kurtkę na koszulkę, Wojtuś zrobił to samo. Powiedział mamie, że nie ubierze bluzy, bo chce tak jak Staś 🙂 A potem, kiedy ja wyszedłem już na dwór, Wojtuś nie czekając na swoich, zrobił to samo! Zszedł nawet ze mną po schodach! A kiedy zobaczył swoją mamę na ich szczycie, pozwolił sobie odprowadzić mnie do samochodu. Dosłownie do samochodu, bo wsiadł razem ze mną. Wojtuś to całkiem zdrowy, fajny, kontaktowy i wygadany chłopak. Wojtuś bardzo mnie lubi i lubi robić to, co ja. Ja też bardzo lubię Wojtusia. Dzieci nie mają uprzedzeń, jeśli rodzice też ich nie mają. Kto się oswoi, ten się nie boi!