W czwartek…

…jestem oczywiście w Skarszewach. I jak zawsze zaczynam od muzyki, którą lubię najbardziej na świecie, z p. Mateuszem, którego też bardzo lubię.Potem mam jeszcze zajęcia logopedyczne, odpoczynek w przedszkolu i logorytmikę, po której idę na spotkanie z p. Moniką – pedagogiem. Dzisiaj przypominamy sobie kolory, warzywa i owoce. Niby znam je już dobrze, ale raz na jakiś czas muszę wracać do tego, co już potrafię, żeby utrwalić, żeby nie wyleciało mi z głowy, a jeśli wyleciało, to żeby się przypomniało i wróciło.

Napracowałem się jak wół, to teraz mogę się bawić w przedszkolu. Mam na to ok dwóch godzin. Nie spieszy mi się ani z wchodzeniem do niego (bo trochę się martwię, że Mama o mnie zapomni i wcale mnie nie odbierze), ani z wychodzeniem (bo skoro Mama już przyszła, to wiem, że jednak pamięta i czuję się bezpiecznie). Wybawiony, najedzony i wysiusiany w końcu jednak wychodzę… tuż przed 15:00. Ubieram się i jadę prosto po mojego Antosia, a potem wracamy razem do domku.

Kiedy jestem w przedszkolu (w każdy poniedziałek i w każdy czwartek), to ten dzień tak mi jakoś szybko mija. W drodze powrotnej jest już szaro-buro, a jak dojeżdżamy do Antosia przedszkola, to zupełnie ciemno. Zanim doturlamy się do domu jest już 17:00 i zostaje niewiele czasu na zabawę. W zasadzie to kąpiel i jedzenie kolacji zajmuje większość czasu, jaki pozostał mi przed pójściem spać. Ale nie powiem żebym narzekał, bo niewiele jest rzeczy przyjemniejszych od pluskania w wannie.

Jest piątek…

…a ja dalej zabiegany. Najpierw rehabilitacja z „Kukaszem”. Zawsze zaczynamy od masażu, żeby przygotować moje mięśnie do pracy…

A potem to już dzikie szaleństwo, m.in. wspinaczka wysokodrabinkowa i najbardziej znielubiane przeze mnie ćwiczenia na piłce.

Wychodzę od Łukasza i pędzę jeszcze na dwa ostatnie w tym tygodniu zajęcia z SI i z logopedą w PSOUU. Dzisiejsze zajęcia z p. Agatą są świąteczno-zimowe. Jest chmurka, z której na nitkach zwisają śnieżynki, w które dmucham. Raz po kolei na każdą z nich, innym razem na wszystkie jednocześnie. Raz na tą, którą wskaże pani, innym razem wybieram sam. Próbujemy zrobić tak, żebym wciągał powietrze buzią, a wypuszczał noskiem, ale nie jest to łatwe. Raz mi się jednak udaje. Po śnieżkach przychodzi bałwan (w ramach powtórki opisujemy sobie jego części ciała i ubranko), który mówi mi do uszka – raz jednego, raz drugiego znane mi sylabki – PA, PO, PU, PE, PY, PI. Wszystkie powtarzam bez problemu. Potem dopasowuję sylabki do siebie. PA do PA, PU do PU itd. Ćwiczymy też sekwencje. Pani Agata układa kawałek… coś tam, balon, coś tam, balon… Ja mam ułożyć ciąg dalszy, ale zupełnie mi nie idzie. Wolę układać na tym, co już mam, albo pod spodem. Pracujemy też z Lwem Leonem, a nawet z czterema. Każdy lew ma inną minę, każda idealna do ćwiczenia pionizacji języczka. Przyda mi się to bardzo, bo… no cóż, nie wychodzi mi to najlepiej. „Lala” mówię całkiem ładnie, ale jednak języczek zamiast stukać o podniebienie, uderza w dolną wargę. Zupełnie nie tak, jak powinien. No, ale ćwiczenie czyni mistrza, prędzej czy później to ogarnę. Pionizację języczka ćwiczę też przez gimnastykę… dotykanie językiem nosa, oblizywanie ustek i liczenie, i czyszczenie języczkiem zębów. Ćwiczymy jeszcze powtarzanie wyrazów. Trzygłoskowe powtarzam wszystkie, a czterogłoskowy tylko jeden (z nowych oczywiście, bo przecież w stałym repertuarze mam już m.in „lody” i „auto”, i wiele innych, których akurat dzisiaj powtarzać nie mam), za to przydatny, biorąc pod uwagę moje muzyczne ciągoty… mówię „nuty”.

Jest sobota!

Hurrra! Wreszcie wolne! Strasznie się cieszę! Nie tylko dlatego, że nic nie muszę, ale także dlatego, że wreszcie mogę. A co mogę? Dzisiaj mogę iść do Teatru Muzycznego w Gdyni. Zabieram ze sobą Mamę, Tatę i Antosia, i ruszamy na wspaniałe spotkanie mikołajkowe zorganizowane przez moją fundację, w której zbieram 1% Waszego podatku na moje turnusy i ćwiczenia na miejscu. Największą atrakcją jest oczywiście spektakl pt. „Pchła Szachrajka”.

Jeszcze się nie uśmiecham, bo jeszcze się nie zaczęło…

W wakacje byłem już na tej bajce, ale w zupełnie innym wykonaniu, w zupełnie innym miejscu i w zupełnie innych okolicznościach. Latem spektakl był na dworze, podczas FETY, czyli występów teatrów ulicznych. Teraz siedzę w eleganckiej koszuli, w eleganckim teatrze i podziwiam wszystko co dzieje się na scenie, chłonę widowisko całym sobą! Śmieję się głośno, biję brawo, a nawet komentuję! Spektakl trwa ponad godzinę, ale ja nie nudzę się nawet przez chwilę. Najbardziej podoba mi się koń, na którym jeździ Pchła Szachrajka. Rewelacyjnie zagrał też słoń, który wspaniale tańczył, machał uszami i się kłaniał. Mówię Wam, normalnie petarda!

I po wszystkim! Pa, pa! Byliście wspaniali!

Już się nie mogę doczekać, kiedy znów się wybierzemy! I mam nadzieję, że będzie to szybciej niż za rok. Bo zawsze sobie obiecujemy, że raz na jakiś czas pójdziemy, bo to wspaniała zabawa i wielkie przeżycie, a potem nic z tego nie wychodzi. I tak to właśnie wygląda, że ostatnio byłem w teatrze rok temu, również dzięki Fundacji Dzieciom „Zdążyć z Pomocą”.

Po przedstawieniu jest jeszcze jedna atrakcja… spotkanie z św. Mikołajem, który rozdaje wory pełne prezentów i spotkanie z Myszką Norką, która rozdaje uściski 🙂 Mikołaja wolę trzymać na dystans. Nawet prezent mnie nie przekonuje. Za to Myszka Norka jest spoko i ma fajny ogon, za który ją ciągnę.

Staszek-Fistaszek i Myszka Norka

Dzisiaj są ostatnie zajęcia na basenie, ale nie idę na nie, bo baluję w teatrze, a potem szybko wracam do domu żeby coś zjeść. Już od jakiegoś czasu jestem coraz bardziej samoobsługowy. Przysuwam taboret tylko w dwa interesujące mnie miejsca… albo do swojego krzesełka – wtedy wspinam się po stoliczku i siadam na swoje miejsce w oczekiwaniu na jedzenie, albo do lodówki, którą najpierw otwieram, a potem włażę na taboret i grzebię w poszukiwaniu serka waniliowego. Oj, znów mnie przyłapali!

Zacznę od czwartku…

W Skarszewach zima zaczęła się na dobre, przynajmniej na zajęciach. Jesienne piosenki zapadły w zimowy sen, a my śpiewamy o śniegu, mrozie i zbliżających się Świętach. Hurrra!

Na muzyce zima i na logorytmice też. Zima, śnieg i bałwan (zrobiony z balonów, papieru toaletowego i sznurka).

Więcej nie pamiętam, bo od czwartku upłynęło już sporo czasu. Po zajęciach idę jeszcze do przedszkola, a gdy Mama przychodzi po mnie tuż przed 15:00, wcale nie chcę wychodzić. Zagarniam powietrze ręką i wołam do Mamy „chodź!”. Ale Mama przyjść nie może, bo już najwyższa pora żeby szykować się do drogi. O 16:00, na Morenie będą moje ostatnie zajęcia w ramach „Twórczej grupy wsparcia”. Ojej, ale mi smutno!

Piątek…

…zaczynam od mojej rehabilitacji z Dorotkowa. Ćwiczę oczywiście z p. Łukaszem (na którego mówię „kukasz”).…zaraz potem śmigam na pocztę wysłać kolejną porcję kartek świątecznych i do PSOUU na SI. Ostatnie zadanie na dziś, to zajęcia prowadzone Metodą Krakowską.

Razem z Magdą ćwiczymy przyimek „na”. „Na” krześle, „na” stole, „na” łóżku i „na” szafie. Nie jest łatwo się w tym połapać, zwłaszcza że szafa prowokuje mnie żeby do niej zaglądać, ale powoli idziemy do przodu:

Dzisiaj pracujemy też na puzzlach dwuelementowych. Tym razem z sześciu kawałków muszę ułożyć 3 obrazki, jednak mam do dyspozycji same kontury. Środka i kolorów brak.

No to teraz zasłużyłem już na weekendowy odpoczynek. Czas start!

Wieczorem, zamiast szykować się do spania, idziemy z Mamą, Tatą i Antosiem na  wspaniałą zabawę Mikołajkową do Loopy’s World! w zasadzie to wystarczyłaby mi jedna mała zjeżdżalnia i podejście, ale Mama mnie porywa i idziemy w plątaninę pajęczyn, tuneli, przepaści i zjeżdżalni. To dopiero jest rehabilitacja! Wszędzie się wspinam, wszędzie włażę, wszystko mogę! Muszę jednak powiedzieć, że mam chyba lęk wysokości. Nie boję się, co prawda, siedzenia na wysokiej zjeżdżalni, ani nawet zjechania, ale wspinaczka po siatkach przez które widać podłogę, która jest bardzo, bardzo daleko, albo przejście przeźroczystym tunelem napawa mnie strachem. Za rękę mogę iść, ale tak całkiem sam, nie zrobię ani kroku. Boję się i już! I ten brodaty święty też nie wzbudza mojego zaufania. Nie znam gościa, choć przypomina mi trochę św. Mikołaja, którego widziałem w moich książeczkach.

W sobotę…

…Antoś wstaje o świcie i budzi wszystkich dokoła. W butach odnalazł prezenty i chce się podzielić ze wszystkimi swoją wielką radością. Ja też się cieszę. Mikołaj o mnie nie zapomniał 🙂Najwspanialszym ze wszystkich wspaniałych prezentów jest oczywiście serek waniliowy!

W niedzielę…

…miałem w planach jeszcze jedną zabawę Mikołajkową. Tym razem organizowaną przez Fundację Wspierania Rozwoju „Ja Też”. Niestety coś źle się dzisiaj czuję i zamiast balować zostaję z Mamą w domu. Na imprezę wysyłam delegację w postaci Antosia i Taty. Antoś, jak na starszego Brata przystało przywiózł mi moją mikołajową paczkę, pełną czekolady. Ciekawe, czy zdążę się na nią skusić zanim się przeterminuje… bo z tym moim jedzeniem zamiast coraz lepiej, jest coraz gorzej. Wczoraj nie zjadłem obiadku i dzisiaj też nie chciałem. Skusiłem się dopiero późnym wieczorem. Tak to jakoś ostatnio bywa, że wolę nie zjeść nic, niż zjeść obiad. I nie ma znaczenia, czy jest to obiad ze słoika, z pojemnika, z mojego talerza, czy z talerza Rodziców. Nie ma znaczenia, czy to mój ulubiony Hipp z serduszka, czy inny zwykle chętnie zjadany przeze mnie obiad ze słoika. Prawdziwego jedzenia też nie chcę spróbować. Ani pomidorówki, ani gulaszu, ani ziemniaczków, ani buraczków. Pomocy!

Znów mam zaległości w wirtualnym świecie. Dobrze, że chociaż w rzeczywistości się ze wszystkim wyrabiam. Przede mną góry wiadomości na fecebooku i jeszcze większe góry na poczcie mailowej. Możecie mi wierzyć jednak na słowo, że każdą z tych wiadomości przeczytamy i na każdą odpowiemy, i naprawdę staramy się robić to systematycznie, ale musicie wziąć pod uwagę że jest ich strasznie dużo, a naszego wolnego czasu bardzo mało.

A teraz do rzeczy. W środę, jak to w środę jadę do Skarszew i dzisiaj wcale się nie spóźniam! Pękam normalnie z dumy, bo w sumie to nieczęsto mi się to zdarza. Idę na wszystkie moje zajęcia, a potem pakuję się i jadę do Magdy na moje czytanie. Tak mówię „czytanie”, ale przecież czytania nie mam tam za wiele. Trochę samogłosek, trochę sylabek i tyle. Ale to, co robię oprócz czytania też z czytaniem jest związane. Z czytaniem, z myśleniem, zapamiętywaniem, kojarzeniem, zachowywaniem odpowiedniej kolejności, składaniem kawałków w całość. I tak np. dzisiaj układam sobie puzzle dwuelementowe. Ostatnio układałem już trójelementowe, więc pozornie to żaden wielki wyczyn, ale Magda dba o to żeby nie było za łatwo, więc rozkłada przede mną sześć kawałków z których muszę ukręcić aż trzy oddzielne obrazki.

O 17:00 jadę jeszcze z Antosiem na konie – ja na hipoterapię, a Antoś na naukę jazdy. Jest ciemno i zimno, ale i tak jest dobrze. To jedne z moich najulubieńszych zajęć.

A w czwartek…

…znów jestem w Skarszewach. I zgadnijcie, kto tu jeszcze dzisiaj jest… no, no…,  dobrze Wam idzie, już prawie… Jednak nie? Nadal nie wiecie? To ja Wam podpowiem… zaczyna się na „J” i kończy na „k”. Tak! To Jasiek! Po bardzo długiej przerwie, mój Przyjaciel przyjechał na swoje pierwsze zajęcia. Ale mimo tego, że jest tu z nami, mimo tego że ma się już dużo lepiej, nadal nie jest całkiem zdrowy i dlatego wszystkich Was proszę o dalsze wsparcie, o modlitwę, o paczki pozytywnych myśli, o kciuki. Niech każdy da to, co może i niech mój Jasiek w końcu stanie ta nogi. Tak przy okazji Wam przypominam, że Msza w intencji Jaśka jest już w poniedziałek o 17:00. Kto może przyjść, niech przyjdzie, a kto nie może być osobiście, niech będzie chociaż myślami. To dla mnie bardzo ważne!

A w Skarszewach, w dzisiejszym grafiku, pracy co nie miara.

• Muzyka, podczas której żegnamy się z jesienią. Po raz ostatni w tym roku śpiewamy piosenki o liściach, kasztanach, deszczu i jarzębinie, i po raz ostatni rozpalamy nasze ognisko…
• Zajęcia logopedyczne, na których ćwiczymy powtarzanie wyrazów trzygłoskowych. Zobaczcie, jak mi idzie, zwłaszcza w okolicach 1:37 🙂 Trochę zaskakuję p. Patrycję – nie tylko wymową, ale i wiedzą.
  
• W czasie długiej, 45- minutowej przerwy idę do mojego przedszkola (przy okazji zachęcam do oddawania głosów na naszą konkursową pracę pt. „Rezolutny krokodylek”).
• Logorytmika, na której zaczynamy najprawdziwszą zimę – lepimy kule śniegowe z papieru i robimy wojnę na śnieżki. Trochę się z tym zimnem nie zgadzam i trochę mnie ono przeraża, więc słonecznym kapeluszem próbuję się przed zimą uchronić.
  

  iHola chicas bonitas!

• Zajęcia pedagogiczne, na których poznaję dzisiaj żaby i w zasadzie sam też zmieniam się w żabę. Kto mnie odczaruje?
  

  Kiss kiss

Dzisiaj w Skarszewach to jestem normalnie do nocy. Jak wracamy jest zupełnie ciemno, a to dlatego, że po zajęciach idę do przedszkola, a po przedszkolu idę na zebranie (na którym jest grzeczny jak aniołek – siedzę u Mamy na kolanach i śpiewam radośnie) i zanim to wszystko się kończy, jest już czarna noc.

A to wcale nie koniec, bo przede mną jeszcze ćwiczenia z p. Łukaszem. W zasadzie mieliśmy je odwołać i wrócić już do domu, ale wyspałem się w drodze powrotnej, więc mam tyle siły, co tysiąc atletów i tyle energii co powerade.

Tak mi rób, tak mi dobrze 😉

W sobotę…

…zwykle mam basen i dzisiaj nie jest inaczej. Idę pluskać się, pływać i chlapać, ale żebym jakoś szczególnie się na to cieszył, to niekoniecznie. Przed wakacjami było ekstra, w wakacje nie było nic, no a po wakacjach już zapomniałem jakie to było fajne. Jakiś taki strachliwy się zrobiłem i spięty. Tata wcale nie musi mnie trzymać, bo ja sam tak się w niego wczepiam, że nie mam szansy odpaść. Widać przerwy mi nie służą. Jak robię coś ciągiem, jest ekstra, jak przestaję… wszystko się wali. Tak było z jedzeniem… rok temu w wakacje jadłem milion różnych owoców i ziaren, które Mama dla mnie miksowała. Potem mieliśmy przerwę, bo …Przeczytaj cały wpis →

Jadę sobie na muzykę jak gdyby nigdy nic. Może trochę wolniej, bo pada i wszędzie jest mokro, a przecież ślizgać się nie chcemy. Jeden raz na całe życie w zupełności nam wystarczy. Dojeżdżam na miejsce, wchodzę na salę, a tam… pusto. No prawie pusto. Jest p. Mateusz, ale nie ma dzieci. Chyba zaczęły się jesienne katary i kaszle. Ja jestem zahartowany i chorować na razie nie zamierzam, no ale resztę ekipy gdzieś wywiało. Zostaliśmy tylko my – Mama, p. Mateusz i ja. Siedzimy sobie w klatce zrobionej ze stolików – to taka blokada żebym nie uciekał, nie szurał krzesłami, nie potykał się o kable, nie przewracał śmietnika, nie ściągał dyń z parapetów i nie nabijał sobie guzów na czole (bardzo to praktyczne), i gramy, i śpiewamy, i tańczymy. Jest dobrze! A potem dołącza do nas Timi i jest jeszcze lepiej.Po muzyce idę na terapię ręki do p. Sylwii. Najpierw super masaż, potem celowanie kamyczkami do dzióbka od butelki, kolorowanie i wreszcie zabawa zapomnianymi już świetlnymi makaronami.

…Przeczytaj cały wpis →