Zdążyłem już trochę odpocząć podczas moich zmagań z brzuszkowym wirusem, ale L4, to nie to samo, co wakacje. Prawdziwe wakacje zaczynają się dziś! Hip hip, hurrra! Póki co, mam przed sobą tydzień wolnego. Trzeba korzystać!

Taki był plan, żeby rozpocząć wakacje koncertowo, żeby całą sobotę spędzić we Wielu na „Letnim Falowaniu”. Byliśmy tam w zeszłym roku i było tak fantastycznie, że nie mogliśmy się doczekać tegorocznej edycji. Niestety Antoś rozchorował się na dwa dni przed i dwa dni po, i nasz wyjazd musieliśmy odwołać. Pojedziemy za rok. W piątkę!

Wakacje to czas, który spędza się u Babci, prawda? Prawda! Dlatego w niedzielę odwiedzam z Antosiem i Rodzicami Babcię Asię……a w poniedziałek jadę autobusem do Babci Bożenki. Babcia przyjeżdża po mnie rano. Nie zabiera wózka, co bardzo mi odpowiada, tylko razem ze mną, na nóżkach maszeruje na przystanek autobusowy. Zazwyczaj jeżdżę samochodem, więc …Przeczytaj cały wpis →

Tak naprawdę, to wakacje zrobiłem sobie już tydzień wcześniej. Złapałem jakiegoś przebrzydłego rotawirusa i zamiast jeździć na zajęcia leżałem w łóżku, spałem, wymiotowałem i biegałem co chwilę na nocnik. Zaraziłem się najprawdopodobniej w środę, a w nocy z czwartku na piątek pojawiły się pierwsze objawy. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że to wirus, więc kiedy rano poczułem się lepiej, pojechałem na zajęcia do Magdy. Niestety złe samopoczucie wróciło i w połowie zajęć uciekliśmy do domu.Nie ma jednak tego złego… czuję się źle, ale za to mam mnóstwo wolnego czasu, mogę robić co chcę, jeść co chcę i w ogóle to jestem królem i o wszystkim decyduję, bo wszystkim jest mnie żal. Większość czasu spędzam jednak w domu. Po pierwsze dlatego, żeby nikogo nie zarazić, po drugie dlatego, że mam potrzeby częstego korzystania z nocnika, a po trzecie wcale nie chce mi się nigdzie wychodzić… kiedy widzę, że Rodzice szykują się do wyjścia mówię „nie chcę”, albo „do domu”, czyli „Nie chcę wychodzić. Chcę zostać w domu.”

Po raz pierwszy poddaję się, kiedy mam pojechać do Babci… w końcu Babci się nie odmawia……a po raz drugi, kiedy mamy iść do …Przeczytaj cały wpis →

Dzisiaj mam tylko jeden obowiązek. Pojechać na zajęcia z Metody Krakowskiej do Magdy nr 2 i ładnie pracować. Spisuję się na medal! Już dawno nie byłem taki skupiony i pracowity.

Od 10:30 do 11:30 pilnie się uczę i lepiej lub gorzej wykonuję zadania, które przygotowała dla mnie Magda…

• ćwiczenie pamięci słuchowej – Magda mówi „daj to i to”, a ja muszę podać to, co Magda chce, a do tego w odpowiedniej kolejności.

  

  

  
  

   

• kategoryzacja – przydzielam owoce i zwierzęta do odpowiednich grup. Magda zaczyna, a ja uważnie patrzę. Sam muszę rozgryźć gdzie co idzie i dlaczego.
• układanie puzzli (układanek) czteroelementowych, a do tego pytanie: „Co widzi miś?”. A miś siedzi przed kartką i patrzy. Ja patrzę razem z nim i wymieniam… słońce, chmurę, dom, drzewo, budę, psa.
• ćwiczymy przyimek „na” na zabawkach i obrazkach przedstawiających meble.

…Przeczytaj cały wpis →

O rety! Już czuję jak strasznie będę tęsknił za moimi Skarszewami, za wszystkimi terapeutami, którzy pracują ze mną od prawie trzech lat i najfajniejszymi na świecie paniami z przedszkola. Wszystkich ich strasznie lubię i nie wyobrażam sobie życia bez nich. Bo jak tu sobie wyobrazić, kiedy od tylu miesięcy jeżdżę tam po 2-3 razy w tygodniu? No nie da się! Po prostu się nie da. Ale trzeba wydorośleć. A jak ktoś dorośleje, to nie spędza już tyle czasu z Mamą, tylko idzie do przedszkola, do dzieci i do pań przedszkolanek, i jeździ na wycieczki, i uczy się wierszyka na Dzień Mamy i Taty, i sam zmienia kapcie. Taka kolej rzeczy.

Przedszkole w Skarszewach jest za daleko żeby jeździć tam codziennie, a dwa razy dziennie, to już w ogóle. Gdybym tak nie opuścił żadnego dnia (nie licząc świąt i weekendów), a Mama codziennie by mnie zawoziła, wracała do domu, przyjeżdżała po mnie i znów wracała, to w ciągu roku mielibyśmy na liczniku więcej kilometrów niż długość równika. I to dużo więcej! W związku z tym musiałem poszukać czegoś w Gdańsku. Długo nie szukałem. Wybrałem przedszkole, które poleciła mi Ciocia Gosia z Fundacji Wspierania Rozwoju „Ja Też”, mama zespołowej Asi. Asia kończy właśnie grupę starszaków i od września idzie do szkoły, a ja, razem z moimi Przyjaciółmi – Matim i Szymkiem ruszymy we wrześniu do grupy maluszków. Razem z nami będzie też Olaf, który jest synkiem Magdy nr 2, więc samotny na pewno nie będę. Tzn. mam nadzieję, że nie będę. W każdym razie trzech kumpli będę miał i to całkiem dobry początek, bo są też tacy, którzy idąc do przedszkola nie znają nikogo.

Trochę się boję jak to będzie z tymi nowymi paniami przedszkolankami… te z mojej grupy w Skarszewach znam już na wylot – Justyna, Monika, Gosia, Magda i Martyna, to najlepsze przedszkolanki, jakie można sobie wymarzyć. I te, które po południu przychodzą z grupy Pszczółek i z OREWu też już znam i też je bardzo lubię. A tu takie zmiany! Inne przedszkole, inne dzieci, inne panie… No, ale nie ma co się martwić na zapas.
Podobno pierwsze wrażenie jest najważniejsze, a dzisiaj spotykam moje nowe panie po raz pierwszy i okazuje się, że nie dość, że znają mnie z internetu, to jeszcze są bardzo miłe i uśmiechnięte. Będzie dobrze!

Aby dostać się do mojego nowego przedszkola trzeba pokonać długie schody, albo pojechać windą, bo przedszkole mieści się na pierwszym piętrze. My idziemy po schodach.Dzisiaj jestem umówiony …Przeczytaj cały wpis →

1. czerwca – Dzień Dziecka

W zasadzie to codziennie jest fajnie, więc i Dzień Dziecka mam codziennie. Co prawda muszę się dużo uczyć i ciężko pracować, ale gdybym tego nie robił, to nie byłbym teraz w tym miejscu, w którym jestem. Coś za coś.

Dzisiejszy dzień spędzam podobnie do większości moich dni… jadę do Skarszew (póki jeszcze mogę!, bo przecież jak Mania przyjdzie na świat, bo przecież jak od września pójdę do przedszkola… Skarszewy będą jeszcze dalej niż są teraz). Zaczynam od muzyki z Mateuszem… od dziś wołam do niego po imieniu – „Teusz” 🙂

Po muzyce staję przed dylematem …Przeczytaj cały wpis →

Znów się rozleniwiłem z tym pisaniem. Choć może rozleniwiłem to trochę za duże słowo. W końcu nie mogę być aż taki surowy wobec siebie, no nie? Nie pisałem, bo w sumie to niewiele się działo.

28. maja

Od jakiś dwóch tygodni coś nam klekocze w samochodzie, a jak klekocze to trochę strach jechać. Zwłaszcza do Skarszew, bo to strasznie daleko. A jak daleko, to i laweta byłaby droga… więc odpuszczamy. Odwołujemy czwartkowe zajęcia, a Tata zabiera auto do warsztatu. Ja cieszę się wolnym dniem, gitarą, lepieniem z plasteliny i jazdą na rowerze.

Bo tak się złożyło, że nie zdążyłem się Wam pochwalić, że od ponad dwóch miesięcy mam nowy, wspaniały rower biegowy! Dostałem go zaraz po tym jak Tata oddał pożyczony od Kostka świetny, bezpieczny i bardzo wygodny rower biegowy, czterokołowy, który jednak był dla mnie trochę za mały. Kolejny model niestety …Przeczytaj cały wpis →